Mijmeringen over een jaar vol uitdagingen

Het is woensdagochtend en ik lig nog lekker in bed. Wel een laptop op schoot, anders kan ik dit niet typen. Buiten is het grijs en grauw (heerlijk!) en op m'n telefoon komen appjes binnen van lieve mensen om mij heen. Mensen die met mij meedenken over lastige vraagstukken, mijn collega's en vriend(inn)en die mee willen doen aan de Monopolyreis. 

Een wonderbaarlijk boeiend jaar

Over een maand gaat iedereen weemoedig terugdenken aan 2016. Wat er allemaal gebeurd is dit jaar (en nog kan gebeuren in die laatste paar weken). Vervolgens komt er een opsomming van zaken die de hele wereld heeft zien gebeuren. Die ga je hier niet lezen. Dat hoeft ook niet. Dit is mijn blog en jullie hebben sinds december 2015 een heel jaar kunnen lezen wat mij zoal overkomen is. Al is 'overkomen' niet het juiste woord: ik heb het zelf opgezocht! In december trok ik dagelijks de wandelschoenen aan om in totaal 70 kilometer te wandelen. Als thuiszittende werkzoekende was dat een uitkomst: zo kwam ik zeker de deur even uit. En zo had ik de tijd om met een spontaan wild idee te komen: elke maand zo'n uitdaging ondernemen! Een brainstorm met mezelf leverde een mooie agenda op voor 2016. Van het zoeken naar een baan in januari tot en met het bezoeken van alle Monopolystraten in november. Ik ben een maand veganist geweest, ik heb zonder internet geleefd, ik heb in 1 nacht 40 kilometer gewandeld voor een goed doel en heb aan de kamerdeur nog steeds een lijst hangen met 31 unieke dingen waar ik dankbaar voor ben. 2016 was een wonderbaarlijk boeiend jaar.

Waar brengt zo'n jaar mij?

Ik mijmer al op 16 november omdat ik er nu bijna een jaar aan uitdagingen op heb zitten. Het gekke is dat ik mij niet druk maak om deze Monopoly-uitdaging, ook al zit de helft van de maand er al op en heb ik nog maar 2 steden in mijn bezit. Ik zie het wel. 2016 heeft mij zulke mooie dingen gebracht, direct en indirect. Vriendschappen die hechter zijn geworden, ik heb grenzen die ik nog niet kende opgezocht, ik heb ontdekt waar ik tot in staat ben en kan mijn hele leven niet meer ontkennen dat ik ontzettend terug kan vallen op een immens doorzettingsvermogen.

Je zou het daardoor niet zeggen, maar ik voel mij rustiger. Ik voel dat ik dingen los kan laten. Dat merkte ik bij de enige mislukte uitdaging: in augustus geen alcohol drinken. Het leven en gelukkig zijn stond (en staat!) boven de uitdaging zelf. Droeg de uitdaging bij aan mijn geluk? Als ik een fervent drinker was, misschien wel. Maar dat was ik niet en ben ik niet. Dat geeft niet. Ik liet het los en zat op het strand van Vlieland te genieten van het leven. Wat wil ik nog meer?

Uitgedaagd

"Marlies: de uitdaging". Sodeju. Ik weet eigenlijk niet eens wat ik wil typen of delen. Ik zie mezelf nog lopen in de bossen in december vorig jaar. Nieuwe paden ontdekken. Letterlijk. Niet wetende dat ik nieuwe paden zou ontdekken in heel 2016. Figuurlijk.

Voor december 2016 heb ik besloten dat de uitdaging geen uitdaging is. Even niks, even loslaten en mijmeringen zoals deze lekker laten bezinken en genieten van het leven. Van de mensen om mij heen, van sporten, van mijn fitheid, van mijn werk en van alle andere dingen die 2016 mij gebracht heeft.

Ik hou niet eens van dit soort terugblikken. 1 januari 2017 is voor mij gewoon een volgende dag. Maar als je jaar zoals dit geweest is, mag daar best een online herinnering aan over blijven. Gewoon, voor als het wel een keertje minder goed gaat. Dat je weet dat er hele goede tijden zijn geweest en dat die ook weer kunnen komen. Gewoon doorzetten.