NvdV: de finish gehaald!

Sprakeloos. Huilen. Leeg. Gesloopt. Tot kilometer 20 was er niets aan de hand. Tot kilometer 35 alleen wat kleine pijntjes. Maar toen... Het snakken naar een bord dat zegt dat het nog maar 4 kilometer is. Daarna 3, 2 en die laatste kilometer. Hopen dat de finish inderdaad om de hoek is zoals je denkt. En dan zijn ze daar: de mensen die klappen als je de finish nadert, een knuffelbeer die je omhelst en meeneemt naar de finish. 

© Stichting Vluchteling

Het heeft een paar dagen geduurd voor ik de woorden kon vinden. Deze blog kwam beetje bij beetje tot stand. Om toch nog even terug te blikken in beeld: ik plaatste op Snapchat updates gedurende het weekend. Kijk hieronder (in baggerkwaliteit) mee:

De nacht beleven

Als ik mijn Snapchat verslag terug kijk, hoor ik mezelf ontzettend enthousiast verkondigen dat we op 28 kilometer bij het Gelredome zijn. En bij de 35 kilometer een tijd later. Ik voel me stiekem wel trots dat ik nog zo enthousiast ben op die momenten. Ik kan het me bijna niet meer herinneren. Ik herinner mij de pijntjes, de bordjes die de weg wijzen, de medelopers die je na of bij elke stop telkens weer tegen komt. Ik herinner mij die 5 minuten rond 4 uur waarin ik mij slaperig voelde. Ik herinner mij de laatste kilometers. Het naderen van de finish. Het zien van dat bord. De knuffelbeer. De gedachte: what the f*ck. Ik heb het gehaald en alles. Meedoen aan de Nacht van de Vluchteling. Dat is alles wat ik wilde. Wat er tussen de start en finish zou gebeuren, heb ik nooit over nagedacht. Van start gaan was het belangrijkste. Dan kon ik namelijk proberen die finish te halen. Opgeven ken ik niet. Doorzetten wel.

Volgend jaar weer?

Het begint nu al te kriebelen. In 2017 de nacht weer door. Het wandelen in het donker, het volhouden en vooral het vragen voor aandacht voor vluchtelingen ergens op de wereld. Mijn streefbedrag verhogen en nog meer geld ophalen. De nacht opnieuw beleven maar dan anders. Met de ervaring die ik nu rijker ben. Wat voor ervaring. Zo'n jaar vol uitdagingen, ik raad het iedereen aan.

Supertrotse Moniek en supertrotse Marlies

Dankjulliewel!!

En natuurlijk is het tijd voor bedankjes!

Allereerst: Moniek! Ik ben zo blij dat je heel fanatiek reageerde met een 'JA! Doen we!' toen ik je vroeg om mee te lopen. Je hebt me er doorheen gesleept.

Ten tweede zijn natuurlijk de sponsoren ontzettend belangrijk: DANKJEWEL voor mijn ouders, mijn broertje, Sylvia, Anna, Eelke, Marianne, Joukje, Jolijn, Annette, Vera, Marie, Tim, Peggy, Miranda, Miranda, Miranda, Marga, Renske, Franka en Thijs!

Uiteraard ook een applaus en dankjewel voor Stichting Vluchteling, die jaarlijks de Nacht van de Vluchteling organiseren. Zó mooi dat jullie dit mogelijk maken.

Wil je nog (een keer) doneren? Dat kan zeker nog! Ga naar mijn profiel en klik op 'sponsor'.