Op 19 juni om 00.04 uur klinkt het startschot in Nijmegen. In veiligheid, met wandelschoenen aan mijn voeten, voldoende eten en drinken en met een doel voor ogen zet ik koers richting Arnhem. Na 40 kilometer wandelen kom ik aan bij de finish. Een medaille, schouderklopjes, een voldaan gevoel. Ik pak de trein naar huis en kruip daar in mijn bed. Veilig. Thuis.
Vluchtelingen. Het is een woord waar inmiddels een smet op zit zoals een aantal jaren geleden opeens met 'allochtoon' gebeurde. Volgens mijn favoriete bron, Van Dale, is een vluchteling "iem. die op de vlucht gaat of is: politieke, economische vluchteling iem. die zijn of haar land om politieke, economische redenen ontvlucht". Natuurlijk, de invulling van 'politiek' of 'economie' kun je bediscussiëren. Vooral doen als je dat wil. Maar nu even niet.
'De vluchteling' bestaat niet. Net als dat 'de Nederlander' niet bestaat. Maar vluchtelingen bestaan wel. Kun jij je indenken dat je je genoodzaakt voelt jouw huis te verlaten? Dat je ervoor kiest niet meer 's avonds op je favoriete stoel te zitten, de tv aan te zetten, een maaltijd in jouw eigen keuken te maken of in jouw eigen bed te kruipen voor je nachtrust? Dat je de veilige haven die jouw huis ooit was, achter je laat? Om misschien nooit meer terug te keren?
Ik kan dat niet.
Kun je je voorstellen dat je voor de laatste keer de voordeur achter je dichttrekt? Met alleen de noodzakelijke bezittingen in je tas gestopt? Dat je voor de laatste keer die voordeur de rug toekeert en begint met lopen naar bestemming onbekend? Je hebt gehoord dat het op een andere plek veiliger is. Of dat je vanaf daar naar een veiligere plek kan. Misschien wel naar dat welvarende Westen, waar ze alles zo goed voor elkaar zeggen te hebben. Ergens waar geen bommen vallen of waar je niet het risico loopt door iemand met een geweer verkracht, beroofd of vermoord te worden. Je weet de weg niet, maar je gaat op pad. Je kent je einddoel niet, maar je wil het bereiken.
Ik kan dat niet.
Wat ik wel kan, is iets doen voor de mensen die dit wel meemaken. Misschien is het een stukje inleven, misschien is het aandacht vragen voor de mensen die hun stem niet kunnen laten horen.
In de nacht van 18 op 19 juni loop ik 40 kilometer van Nijmegen naar Arnhem. Daarvoor zoek ik sponsoren. Mensen die vluchtelingen wereldwijd een warm hart toedragen en hen willen steunen. Stichting Vluchteling zorgt ervoor dat de opbrengsten van de wandeltochten terecht komen bij hen die dit het hardst nodig hebben.*
Vorig jaar liep ik 10 kilometer door Rotterdam voor Syrische vluchtelingen. Dit jaar zet ik een (groot aantal) stap(pen) verder. In de nacht van 18 op 19 juni wandel ik 40 kilometer van Nijmegen naar Arnhem voor vluchtelingen wereldwijd. Sponsor je mijn wandeltocht om daarmee vluchtelingen te steunen?
* Natuurlijk. Strijkstokverhalen. Geld komt niet bij degene terecht voor wie het bedoeld is. Ook een discussie waard, maar niet hier.
No comments:
Post a Comment