Tips van een ex-werkzoekende

De missie is geslaagd. WerkZoekMaand januari werd op 10 februari afgesloten met het telefoontje dat ik aan de slag mag bij een hele leuke organisatie in een ontzettend gave functie. Ik ben realistisch genoeg om te zeggen dat de 31 dagen van januari nooit genoeg zouden zijn om daadwerkelijk aan het werk te komen en ik was natuurlijk al wat langer bezig met het zoeken. Maar nu is het toch gelukt!

Door mij een korte periode extra in te zetten en mij nadrukkelijker te profileren, heb ik wél een heleboel geleerd en bereikt. Bereikt: veel mensen! Ik had nog nooit eerder een update op LinkedIn geplaatst (foei, Marlies), maar mijn functieomschrijving werd daar veelvuldig geliket. Opeens was iedereen overal. En ja, dat gaf mijn motivatie een boost, maar de zoektocht ook. Zonder het gevoel te hebben dat ik veel geïnvesteerd heb (ik zat notabene gewoon thuis achter m’n laptop), heb ik ontzettend veel mogen halen. En geleerd: zóveel! Om andere werkzoekenden een hart onder de riem te steken en iets van mijn nieuwe wijsheid mee te geven, heb ik een aantal tips op een rij gezet. Bereid je voor op veel tekst (ja eh, ik blog en ik hou van schrijven).

Ik heb de tips opgesplitst en aparte blogs gemaakt. In dit blog lees je de meer algemene tips. Wil je juist meer praktische tips? Lees dan de tips voor het reageren op een vacature en hetvoorbereiden van het gesprek.

Overigens wil ik er wel even bij zeggen dat mijn tips niet uniek zijn of dat ze een garantie geven op werk. Dit is hoe ik het ervaren heb en mocht je er inspiratie uithalen of nieuwe ideeën opdoen of juist doorgaan op de manier die jij deed: hartstikke goed. Het zoeken naar werk is jouw eigen proces.

Eigenlijk is werkloos zijn helemaal niet leuk. Tot die eerste dag als werkloze had je leven standaard betekenis. Je verdiende geld, had elke dag contact met andere mensen, leerde telkens nieuwe dingen en bereikte nieuwe mijlpalen. En nu zit je thuis. Er zijn goede dagen en slechte dagen. Er zijn dagen waarop je helemaal op dreef bent en zo een prachtige motivatie uit je hoge hoed tovert en op andere dagen zit je huilend op de bank omdat je niet meer weet waar je mee bezig bent of waar je moet beginnen. Je weet niet hoelang het duurt en je weet niet hoe diep het diepste dal is. Dat klinkt een beetje deprimerend. Gelukkig heb ik 3 tips die mij in elk geval geholpen hebben om zoveel mogelijk betekenis te geven aan mijn periode als werkloze/werkzoekende.

·       Doe niet téveel

Je voelt de hete UWV-adem van 4 sollicitatieactiviteiten per maand in je nek. Tenminste, het knaagde aan mij. Ik ‘moest’ wat doen. Helaas ben ik het type dat in zo’n geval heel recalcitrant wil zijn. Dan wil ik het expres niet doen. Maar ja, dat kon niet. Wat voor mij werkte, is om scherp te hebben welke 4 activiteiten ik sowieso wilde doorgeven in deze periode en dit deed ik ook. Wat ik daarnaast deed, deed ik voor mezelf. Vervolgens had ik elke maand ruim 4 activiteiten doorgegeven.

Laat je ook niet gek maken door constant aan werk zoeken te denken. Dat hoeft niet. Ik hanteerde ‘gewone’ werktijden voor mijn zoektocht. ’s Ochtends beginnen en tegen 17.00 uur sloot ik de boel gewoon af. Appte iemand mij ’s avonds een vacature door of werd ik ergens anders aangesproken? Ik mailde mezelf een reminder en pakte dit de volgende dag op. Wel even bij die persoon melden dat je het morgen oppakt natuurlijk. En het weekend was gewoon weekend. Ironisch genoeg had ik in het weekend vaak de rust die ik nodig had om een goede motivatiebrief te schrijven. Dat liet ik gewoon gebeuren. Had ik doordeweeks een rotdag? Ook prima. Morgen is er namelijk gewoon weer een nieuwe dag.

·       Laat je niet gek maken

Dit is voor mij een tip aan mezelf voor als ik weer werkloos word. Door van januari WerkZoekMaand te maken, heb ik mijzelf enorm in de spotlight gezet. Dat had voordelen, maar ook nadelen. Waar iedereen erg begaan is met jouw zoektocht naar een baan, zijn al die mensen ook degenen die ervoor zorgen dat je steeds herinnerd wordt aan het feit dat je geen baan hebt. Mijn netwerk vroeg natuurlijk regelmatig hoe het met mij ging en dan komen je sollicitatieactiviteiten al gauw ter sprake. Opeens waren ruim 15 mensen op de hoogte van mijn eerstvolgende sollicitatiegesprek. Vervolgens vragen al die mensen een week later hoe het gesprek ging en een paar dagen later ook wat de uitslag was. Op die manier moest ik 15 keer vertellen dat ik het niet geworden was. Ik wilde eigenlijk gewoon weer verder naar de volgende kans, maar bleef er zo toch in hangen. Niet leuk. En het is ook tegenstrijdig: dat mensen met je meeleven, moet je juist hebben! De steun van mensen om je heen is heel belangrijk. Mocht je in de put zitten, kunnen zij je eruit halen. En als jij blij bent, zijn zij dat ook. Dilemma. Maar zoek je grenzen op en kies voor jezelf.

·       Geniet!

Nu ben ik zo’n optimist dat ik overal wel iets positiefs in kan zien en met werkloos zijn was het net zo. Nog voor mijn eerste dag als werkloze had ik al een lijstje gemaakt met dingen die ik graag wilde doen en wat er mogelijk was. Ik wist heel goed wat ik financieel per maand nodig had (wat mij rust gaf) en ik had ook duidelijk voor ogen wat ik uit deze periode wilde halen. Mijn Zweeds oppoetsen, meer wandelen, vaker sporten, films kijken, puzzelen, breien (saai figuur ben ik eigenlijk). De dingen waarvan ik eerder beweerde er geen tijd voor te hebben, ben ik lekker gaan doen. Het lastige is dat je van tevoren niet weet hoelang je periode van werkloosheid duurt, maar ik wilde niet treuren om wat er niet is, maar genieten van wat er wel is. Dus kies iets leuks waar je altijd al een keer mee bezig wou maar de kans niet voor had en ga er mee aan de slag. Je leeft nu en nu kun je genieten.

En nu sta ik opeens weer aan die andere kant. Ik heb een baan. Een werkgever. Een inkomen.

Zonder dat ik er erg in had, voelde ik de afgelopen periode toch een afstand tot ‘die andere mensen’. Mensen die wel een inkomen hebben of een dagbesteding die ergens over gaat.

Het voelt anders nu. Alsof ik meetel. Telde ik niet mee dan? Ik bleef eten kopen en huur betalen dus de economie ging gewoon verder met mijn hulp. Maar toch. Toen ik na het binnenhalen van de baan rond 18.00 uur iemand passeerde in de supermarkt, zag ik aan haar dat ze net uit d'r werk kwam. En ik had ook iets gedaan waardoor ik weer werk heb. Ik voelde me langer dan de dag ervoor. Ik had hakken aan, dat hielp. Even voelde ik mij onbezorgd. Ondanks haar botte uitstraling wilde ik haar vastpakken en zeggen: ‘Wat is het leven toch mooi he?’ met een dikke glimlach erbij. Geen idee waarom.

Ik zou willen dat het niet zo voelde, want geen werk hebben maakt je niet minder. Er zijn zoveel werklozen dat het vreemd zou zijn als dat zo is. Dan zou een groep van een half miljoen mensen er niet toedoen in deze maatschappij. Hoezo dat dan? Ik tel mee. Jij telt mee. Wij tellen mee. En toch nog een allerlaatste tip, met dank aan Bassie en Adriaan. Wat er ook gebeurt: altijd blijven lachen! :-)